عالم همه یک نقطه‌ای از نونِ حسین است           عشق است چنین جاذبه در خونِ حسین است

زیبـاییِ احـساسِ من این است که جـانم           آن عاشقِ‌ دیـوانه وُ مفـتـونِ حسین است

این دل که اسیر است و در این دام گرفتار           چون آهوی سرگشتۀ هامونِ حسین است

عمری ست دلم بارِ غـم هجر کشید است           اصلاً بنویسـید که مجـنـونِ حسین است

بر سیـنـۀ قـبـرم به خـطِ خـون بـنگـارید           هان این دلِ سودا زده افسونِ حسین است

یا لیـتـنی کـنُت و مَعکـم وردِ لبِ ماست           دنیا به ابـد یکـسره مـدیـون حسین است

در کرب‌و‌بلا گـفـت گر هـیهـات ز ذلّت           چون عزّت و آزادگی قانونِ حسین است

در ظهـرِ عـطش کـرب‌و‌بلا وُ تهِ گودال           این قلبِ خدا هست که محزونِ حسین است

هرگز نشود مشعـلِ این واقـعه خامـوش           تا روی جهان صورتِ گلگونِ حسین است

تا نبـضِ جهان می‌زند، این دایـرۀ عشق           عالم همه چون نقطه‌ای در نونِ حسین است!